Inocenciu I | |||
---|---|---|---|
402 - 12 marzu 417 (Gregorianu) ← Anastasiu I - Papa Zósimu → | |||
Vida | |||
Nacimientu | Albano Laziale, sieglu de IV[1] | ||
Muerte | Roma, 12 de marzu de 417[2] | ||
Sepultura | Stiftskirche St. Anastasius und St. Innocentius (en) | ||
Familia | |||
Padre | Anastasiu I | ||
Oficiu | sacerdote católicu | ||
Llugares de trabayu | Roma | ||
Santoral | |||
12 de marzu y 28 de xunetu | |||
Creencies | |||
Relixón | Ilesia Católica[3] | ||
Inocencio I (sieglu de IV, Albano Laziale – 12 de marzu de 417, Roma) foi'l papa nᵘ 40 de la Ilesia católica ente 401 y 417.
Yera natural d'Albano. Según el so contemporaneu, Jerónimo de Estridón, yera fíu del papa anterior, Anastasio I, probablemente l'únicu casu na historia en qu'un fíu asocede al so padre nel papáu.[4] Foi escoyíu'l 22 d'avientu de 401. Ordenó que tolos casos graves teníen que ser revisaos por él y nos demás acutábase'l derechu a intervenir. Exerció esti derechu en munches cuestiones diverses, especialmente naquelles rellacionaes coles celebraciones llitúrxiques.
El so gran amigu Juan Crisóstomo foi espulsáu como Patriarca de Constantinopla por cuenta d'hostilidaes personales cola emperatriz Elia Eudoxia y les intrigues de Teófilo de Alejandria. Inocencio I intervieno pa reintegrarlo a la so sede.
Enfrentóse firmemente a Pelagio y al pelagianismo, con tanta autoridá y decisión que Agustín d'Hipona, cuando lo supo, pronunció aquella famosa frase que aportó a un refrán: Roma locuta, causa finita ("Cuando Roma faló, la causa ta terminada"). Tamién condergó'l priscilianismo.
El 24 d'agostu de 410 el rei visigodu, Alarico, conquistó y escaló a Roma. Inocencio nun s'atopaba na ciudá, sinón que taba na corte imperial en Rávena tratando de faer negociaciones con Alarico. Cuando tornó a Roma fixo lo posible por reparar los daños fechos polos godos.
Morrió'l 12 de marzu de 417, polo que la so festividá celébrase dichu día, anque dende'l sieglu XIII hasta'l sieglu XX, conmemorábase'l 28 de xunetu.[5] El so socesor foi Zósimo.